Πάντα Θα Ξέρω τι Κάνατε Πέρσι το Καλοκαίρι (I'll Always Know What You Did Last Summer) {2006}

Η τρίτη ταινία δεν ήρθε τόσο σύντομα και προσωπικά, και να μην ερχόταν δεν θα με πείραζε... Τέλος πάντων, ήρθε το 2006 με σκηνοθέτη τον Sylvain White και σεναριογράφο τον Michael D. Weiss. Οι πρωταγωνιστές είναι εντελώς διαφορετικοί από τις δύο προηγούμενες ταινίες. Συγκεκριμένα:
  Brooke Nevin (Breakout Kings, Sherman's Way κλπ.)
  David Paetkau (For Heaven's Sake κλπ.)
  Torrey DeVitto (Beautiful People, Evidence κλπ.)
  Ben Easter (Husk κλπ.)
  Seth Packard (HottieBoombaLottie κλπ.)

Περίληψη

Μία παρέα -και πάλι- σκοτώνει κατά λάθος κάποιον -και πάλι- αλλά αυτή τη φορά τον γνωρίζουν. Και πάλι, αποφασίζουν να το κρατήσουν μυστικό και ένα χρόνο μετά, ο Ψαράς επιτίθεται, μιας και αποφάσισε να εκδικείται όλες τις παρέες με ένοχα μυστικά.

Εντυπώσεις ✪

Όπως μάλλον καταλάβατε και στην Περίληψη, η συγκεκριμένη ταινία δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Πρώτα απ' όλα, ο τίτλος υποδηλώνει ότι πρόκειται για sequel των προηγούμενων ταινιών. Για sequel με την ίδια ιστορία, με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Κάτι τέτοιο τελικά δεν συμβαίνει. Είχε σκοπό να συμβεί όντως, αλλά άλλαξαν γνώμη και απλά κράτησαν τον τίτλο. Γιατί; Το δεύτερο είναι ότι συμβαίνει ακριβώς η ίδια ιστορία. Μια παρόμοια παρέα με την πρωταγωνίστρια να είναι και πάλι εκείνη η οποία είχε τις περισσότερες αμφιβολίες στην απόφασή τους να κρατήσουν ένα μυστικό. Γενικότερα, έμοιαζε περισσότερο για ένα remake της αρχική ταινίας. Και όχι, δεν είναι. Αναφέρουν την "παλιά ιστορία με τον Ψαρά".

Σχόλια

(Προσοχή! Παρακάτω υπάρχουν Spoiler. Το παρακάτω κείμενο αφορά κυρίως όσους έχουν ήδη δει την ταινία. Εάν έχετε σκοπό να την δείτε, μπορείτε να το διαβάστε μετά! 😊 )

1) Τα είπα και στις Εντυπώσεις λίγο πολύ τα αρνητικά... Ήταν η ίδια ιστορία.
     Ήθελα να είναι συνέχεια των προηγούμενων. Και στο κάτω κάτω, για αυτό με είχε προετοιμάσει ο      τίτλος της ταινίας.

2) Εεε..., κάτι που μου άρεσε; Φάνηκε λίγο πιο πρωτότυπο το "μυστικό" τους. Αλλά δεν το χειρίστηκαν το ίδιο καλά με την πρώτη, που ενώ ήθελαν απλά να εξαφανίσουν το πτώμα υπήρχε αγωνία για τον δολοφόνο. Τώρα δεν υπήρχε σε αυτό τον βαθμό. Υποψιάζονταν τον σερίφη, που τελικά δεν ήταν, οκ, κάτι ήταν κι αυτό. Όσον αφορά το τέλος... Λίγο αλλόκοτο. Όσο ανίκητος κι αν ήταν ο δολοφόνος μας, ήταν σε κάποια ρεαλιστικά πλαίσια για ταινία. Δεν είχε υπερφυσικά στοιχεία από την αρχή, για να δικαιολογεί την ύπαρξη του κακού-ζόμπι. Πάντως με αυτό τον τρόπο δικαιολογεί πώς κατάφερε να "ζήσει" ο Ψαράς στο τέλος του "Δεν Έχω Ξεχάσει το Περσινό Καλοκαίρι", αν και δεν έχει το αντίστοιχο πρόσωπο.

Αυτά για σήμερα, τα λέμε στο επόμενο άρθρο μου! Εσάς ποια σας άρεσε περισσότερο;