Είναι η 34η ταινία κινουμένων σχεδίων της Walt Disney Pictures. Βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Βίκτωρος Ουγκώ (Victor Hugo).
Σκηνοθετήθηκε από τους Gary Trousdale και Kirk Wise. Ήταν υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Μουσικής και Χρυσή Σφαίρα για Καλύτερη Μουσική.
Εντυπώσεις
Σχετικές Ταινίες:
- Η Παναγία των Παρισίων ΙΙ (2002)
Σχολιασμός των Κακών της Disney (Μέρος 'Α)
Σε αυτή τη σειρά άρθρων, θα αναλύω τους κακούς της Disney. Πάντα βλέποντας αυτές τις ταινίες, σκέφτομαι και την άλλη μεριά. Επειδή οι χαρακτήρες είναι "καρτουνίστικα" ακραίοι στις συμπεριφορές τους. Όπως και στα comics. Δεν είναι γκρίζοι, φαίνονται είτε καλοί είτε κακοί. Οπότε μου αρέσει πολύ να τους "μεταφέρω" στον πραγματικό κόσμο, φιλτράροντας και αφαιρώντας το σατανικό τους ύφος για παράδειγμα, που υπάρχει για να εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Προφανώς κάνουν άσχημα πράγματα και λάθη, αλλά τους θεωρώ πιο πολύπλευρους, όπως άλλωστε ισχύει και στην πραγματικότητα.
Ακολουθούν Spoilers για την ταινία.
Κλαύδιος Φρόλο (Claude Frollo)
Είναι ο αγαπημένος μου κακός της Disney! Αυτό που τον δικαιολογεί και θεωρώ αρκετά, είναι η εποχή όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα. Εννοείται πως στο σήμερα η ρατσιστική έως δολοφονική συμπεριφορά του είναι και θα θεωρούνταν απαράδεκτη, αλλά τον 15ο αι. ήταν κάτι που η κοινωνία και ο ίδιος λόγω αυτής, δεν μπορούσε να φανταστεί καν ότι είναι λάθος.
Λατρεύω την πάλη που συμβαίνει μέσα του, όταν ερωτεύεται την Εσμεράλδα. Το θεωρεί πραγματικά λάθος, νιώθει τύψεις και μόνο στη σκέψη για αυτόν τον απαγορευμένο έρωτα (μόνο απ'τη πλευρά του βέβαια) και αυτό τον κάνει να βγάζει τον χειρότερο εαυτό του.
Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον εαυτό του στον ίδιο, κατηγορεί εκείνη. Προσπαθεί να πειστεί, ότι δεν ευθύνεται εκείνος για τα αισθήματά του, αμφιβάλλει για την πίστη του και κατηγορεί ότι εκείνη τον έχει μαγέψει (κάτι που επίσης θεωρούνταν υπαρκτό τότε). Δεν μπορεί να το πιστέψει, φυσικά, απόλυτα ο ίδιος, οπότε το εξωτερικεύει και την κυνηγάει με πάθος για την τιμωρία που αντιστοιχεί στις μάγισσες.
Η επιθετικότητα του στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, δεν πηγάζει από την απόρριψη της Εσμεράλδας, αλλά από τη δική του άρνηση να δεχτεί τα δικά του αισθήματά.
Οπότε τον θεωρώ πολύ καλά δομημένο χαρακτήρα. Προσπαθεί και πιστεύει ότι κάνει το καλό, το σωστό.
Από την αρχή της ταινίας, προσπαθεί να φυλακίσει αυτούς που η τότε κοινωνία θεωρούσε ως κακούς και εγκληματίες (και δυστυχώς και η σημερινή κοινωνία δεν έχει αλλάξει τόσο).
Η πρώτη του σκέψη ήταν να σκοτώσει τον Κουασιμόδο, που λόγω της παραμόρφωσής του, τον θεώρησε διαβολικό («Είναι ένας φρικτός δαίμονας»). Λόγω των λανθασμένων αντιλήψεων που υπήρχαν. Όχι λόγω ασχήμιας, αλλά λόγω παραμόρφωσης. Παρόλα αυτά, με τη παρότρυνση του ιερέα -είναι σημαντική η θέση του- τον μεγάλωσε εκείνος. Θα τον σκότωνε, επειδή πίστευε ότι αυτό έπρεπε να κάνει εξαιτίας της διαβολικής του φύσης («Τι πρέπει να κάνω;»).
Λόγω ντροπής, αλλά πιστεύω και λόγω ασύλου, επέλεξε να τον μεγαλώσει στην Παναγία των Παρισίων. Το άσυλο λειτούργησε και ως δικαιολογία για τον εαυτό του που τον άφησε να ζήσει, αλλά και ως προστασία από τους υπόλοιπους ανθρώπους, μιας και όντως κινδύνευε από εκείνους.
Στη μεριά τού Φρόλο, στο τραγούδι "Φεύγω" της ταινίας, όσα λέει, ισχύουν. Δεν είχε κάποιο όφελος ο ίδιος απομονώνοντας τον Κουασιμόδο. Τον φρόντιζε, τον μόρφωνε και τον επισκεπτόταν. Η απομόνωση είχε σκοπό όντως την προστασία του. Και δικαιώθηκε, μιας και όταν βγήκε έξω, όντως οι υπόλοιποι άνθρωποι του φέρθηκαν απαίσια και του επιτέθηκαν.
Προσωπικά, θεωρώ ότι όντως αγαπούσε τον Κουασιμόδο σαν γιο του, παρότι προφανώς αυτή δεν είναι η κατάλληλη συμπεριφορά ενός γονιού. Δεν θεωρώ ότι κυριολεκτεί στον λόγο που τον άφησε να ζήσει στην αρχή της ταινίας («Η φριχτή μορφή σου ίσως θα μου χρειαστεί κάποια στιγμή»). Για μένα, εννοεί ότι δεν θα έχει άλλη ευκαιρία να έχει οικογένεια. Δεν επιδίωξε να τον χρησιμοποιήσει κάπως διαφορετικά.
Οπότε θεωρώ ότι στην αρχή της ταινίας έκανε κάποιες καλές και κάποιες αποδεκτές για την εποχή πράξεις και στο τέλος, που προσπαθούσε να σκοτώσει την Εσμεράλδα και όχι τον Κουασιμόδο, παρότι κινδύνεψε και εκείνος, είχε σχεδόν τρελαθεί, από την άρνηση και την προσκόλληση του να ακολουθήσει τα κοινωνικά πρέπει.
Είναι τραγικός χαρακτήρας που παρουσιάζει και σατιρίζει μια άσχημη νοοτροπία που επικρατούσε, δείχνοντας ότι τους καταστρέφει όλους, μιας και ο Φρόλο είχε μια προνομιούχα ζωή και θέση στο Παρίσι.
Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που δείχνει η Disney και την υπερπροστασία των γονιών. Είτε απεικονίζοντας τους ως καλούς χαρακτήρες που καταλαβαίνουν το λάθος τους στη συνέχεια (Μάρλιν, Τρίτων κτλ) είτε υπερβάλλοντας και δείχνοντας τους ως κακούς (Φρόλο, Γκόθελ κτλ).
Το τέλος του είναι εκπληκτική και ανατριχιαστική σκηνή. Θα ήθελα πολύ να δω στο μέλλον μια σκοτεινή animated disney ταινία από τη μεριά του Φρόλο, αν και βρίσκω πιο πιθανό στην πραγματικότητα να δω ένα μπερδεμένο live action remake.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Τα λέμε στο επόμενο άρθρο, αύριο, με τρεις κακούς της Disney, που είναι πραγματικά, βαθιά και απόλυτα κακοί!
Παρόμοια Άρθρα:
- 5 Animated Ταινίες που δεν είναι Disney ή DreamWorks (Μέρος 'Α)
- Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι (Snow White and the Seven Dwarfs), {1937}
Με δύο δικές μου Παρατηρήσεις-«Αιώνια Ερωτήματα».
- Ψυχρά κι ανάποδα (Frozen) {2013}
Με θεωρίες, Easter Eggs και άλλα.
- Λίλο & Στιτς (Lilo & Stitch) {2002}
Με Easter Eggs.
-Η Κοκκινοσκουφίτσα (Red Riding Hood) {2011}
Μια live action ταινία μυστηρίου/ θρίλερ.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου